ΣΚΕΨΕΙΣ-ΛΕΞΕΙΣ-ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Η ζωή είναι μια και μοναδική, γι’ αυτό αξιοποίησε την στο έπακρο. Σε μια εποχή όπου η οικονομική δυσπραγία έχει οδηγήσει αρκετούς στο περιθώριο, η ανάγκη για μια ελπίδα, έστω και επίπλαστη, είναι τόσο αναγκαία όσο και το οξυγόνο. Το μοναδικό τροχοπέδη στο κυνήγι των ονείρων και στην επίτευξη των στόχων, δεν είναι άλλος από τον ίδιο μας τον εαυτό. Εξ ου και άπειρα βιβλία αυτοβοήθειας, «προπονητές» ζωής (life coaches) και φυσικά ψυχολόγοι, «επιστρατεύονται» με μοναδικό σκοπό την πολυπόθητη ψυχολογική ανάταση. Εκτός όμως από τους επαγγελματίες, μια σειρά από υπέροχους ανθρώπους, που ο καθένας στον τομέα του έκανε τη διαφορά, μοιράστηκαν με το κοινό το μυστικό της εσωτερικής δύναμής τους. Τα λόγια τους, σε συνδυασμό και με το έργο τους, αποτελούν κάτι σαν βάλσαμο για τους λιγότερο δυνατούς, που αναζητούν με μανία έναν λόγο που θα τους εμπνεύσει δύναμη και αισιοδοξία. Διαβάστε παρακάτω μερικά από τα πιο διάσημα εμψυχωτικά αποφθέγματα αλλά και τις πιο χαρισματικές παροι

Τι όμορφη που είσαι. Με τρομάζει η ομορφιά σου.  Σε πεινάω. Σε διψάω.Σου δέομαι: κρύψου· γίνε αόρατη για όλους· ορατή μόνο σ᾿ εμένα· καλυμένη απ᾿ τα μαλλιά ως τα νύχια των ποδιών με σκοτεινό διάφανο πέπλο διάστικτο απ᾿ τους ασημένιους στεναγμούς εαρινών φεγγαριών. Οι πόροι σου εκπέμπουν φωνήεντα, σύμφωνα ιμερόεντα· αρθρώνονται απόρρητες λέξεις· τριανταφυλλιές εκρήξεις απ᾿ την πράξη του έρωτα. Το πέπλο σου ογκώνεται, λάμπει πάνω απ᾿ τη νυχτωμένη πόλη με τα ημίφωτα μπαρ,τα ναυτικά οινομαγειρεία·πράσινοι προβολείς φωτίζουνε το διανυκτερεύον φαρμακείο· μια γυάλινη σφαίρα περιστρέφεται γρήγορα δείχνοντας τοπία της υδρογείου.  Ο μεθυσμένος τρεκλίζει σε μια τρικυμία φυσημένη απ᾿ την αναπνοή του σώματός σου. Μη φεύγεις. Μη φεύγεις. Τόσο υλική, τόσο άπιαστη. Ένας πέτρινος ταύρος πηδάει απ᾿ το αέτωμα στα ξερά χόρτα. Μια γυμνή γυναίκα ανεβαίνει την ξύλινη σκάλα κρατώντας μια λεκάνη με ζεστό νερό. Ο ατμός τής κρύβει το πρόσωπο. Ψηλά στον

  Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες στα περασμένα χρόνια. Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα και σε βροχή, σε χιόνια, δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες. Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα, μόνο γι’ αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο κ’ έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα, μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου. Μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν με την ψυχή στο βλέμμα, περήφανα στολίστηκα το υπέρτατο της ύπαρξής μου στέμμα, μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν. Μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες και στη ματιά σου να περνάη είδα τη λυγερή σκιά μου, ως όνειρο να παίζει, να πονάη, μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες. Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε γι’ αυτό έμεινεν ωραίο το πέρασμά μου. Σα να μ’ ακολουθούσες όπου πήγαινα, σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου. Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε. Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα, γι’ αυτό η ζωή μου εδόθη. Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη μένα η ζωή πληρώθη. Μό

Ποθώ το στόμα σου , τη φωνή , τα μαλλιά σου , Σιωπηλή πεινασμένη ενεδρεύω στους δρόμους , Το ψωμί δεν με τρέφει , η αυγή με ταράζει , Αναζητώ τον υγρό ήχο των βημάτων σου όλη μέρα . Ορέγομαι το λαμπερό σου χαμόγελο Τα χέρια σου το χρώμα του άγριου σιταριού Ορέγομαι τα χλωμά πετράδια των νυχιών σου θέλω να καταφάω το δέρμα σου σαν ολόκληρο αμύγδαλο . Θέλω να καταφάω την ηλιαχτίδα που τρεμοπαίζει στην ομορφιά σου Τη μύτη , άρχοντα του αλαζονικού σου προσώπου θέλω να καταφάω την φευγαλέα σκιά απ τα ματόκλαδα σου . Και περπατώ πεινασμένη οσφραινόμενη το λυκόφως Ψάχνοντας για εσένα , και τη ζεστή σου καρδιά όπως το πούμα στη χέρσα ερημιά.

Τάσος Λειβαδίτης (1922-1988) leivaditisΣυμφωνία αρ. 1 (απόσπασμα) Πάνω στα υγρά τσαλακωμένα σεντόνια μαραίνονταν το γέλιο των αγέννητων παιδιών… και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ’ τον άλλον. Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν. Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν απο τη στιγμή που βρίσκουν μια θέση στη ζωή των άλλων. Kαι τότε κατάλαβες γιατί οι απελπισμένοι γίνονται οι πιό καλοί επαναστάτες. Και μένουμε ανυπεράσπιστοι ξαφνικά, σαν ένα νικητή μπροστά στο θάνατο ή ένα νικημένον αντίκρυ στην αιωνιότητα… Mεγάλες λέξεις δε λέγαν πια τίποτα και τις πετούσαν στους οχετούς. Α, εσύ δεν είδες ποτέ το ίδιο το χέρι σου να σε σημαδεύει αλύπητα απ’ το βάθος των περασμένων. …Θέ μου πόσο ήταν όμορφη σαν ένα φωτισμένο δέντρο μια παλιά νύχτα των Xριστουγέννων… Συχώρα με, αγάπη μου, που ζούσα πριν να σε γνωρίσω. Μισώ τα μάτια μου που πια δεν καθρεφτίζουν τό χαμόγελό σου… Πηγή: https://frapress.gr/2014/10/10-piimata-gia-na-eroteftite/

Φοβάμαι μη χάσω το θαύμα των αγαλμάτινων ματιών σου και τη μελωδία που μου αποθέτει τη νύχτα στο μάγουλο το μοναχικό ρόδο της ανάσας σου. Πονώ που είμαι σε τούτη την όχθη κορμός δίχως κλαδιά μα πιότερο λυπάμαι που δεν έχω τον ανθό, πόλφο ή πηλό για το σκουλήκι του μαρτυρίου μου. Αν είσαι εσύ ο κρυμμένος μου θησαυρός αν είσαι εσύ ο σταυρός και ο υγρός μου πόνος, αν ειμαι το σκυλί της αρχοντιάς σου μη με αφήσεις να χάσω ό,τι έχω κερδίσει και στόλισε τα νερά του ποταμού σου με φύλλα από το φρενοκρουσμένο μου φθινόπωρο.

 Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ: Αλ = Ο νοητός ήλιος Φα-ος = Το φως Βη = προστακτική του ρήματος βαίνω (βαδίζω, έρχομαι) Τα = Δοτική άρθρου δωρικού τύπου τη, εις την Γα = Γη (δωρικός τύπος) Αμα = (επιρρ.) συγχρόνως Έλ = ο ορατός Ήλιος, ο Ερχόμενος Έψ = ρήμα έψομαι, εψ-ημένος, ψημένος Ιλών = Ιλύς (ουσιαστικό), λάσπη, πηλός Στη = προστακτική ρήματος ίστημι Ίγμα = καταστάλαγμα, απόσταγμα Ζή = προστακτική ρήματος ζω Η = υποτακτική ρήματος ειμί, είμαι Θη = προστακτική ρήματος θέτω Ιώτα = τα ίωγα, τα Εγώ Παλάν = Ρήμα πάλλω (δονούμαι, περιστρέφομαι) επίθετο παλλάς- πάλλουσι,περιστρεφόμενη (πρβλ: Παλλας Αθηνά) Δά = άλλος τύπος της Γα, Γης (πρβλ: Δαμήτηρ, Δημήτηρ, Δήμητρα=Μητέρα γη) Νύξ = νύκτα Ο = το οποίο, που Φυ(οι) = ευκτική ρήματος φύω (φυτρώνω, αναπτύσσομαι) Κ.Ο.Κ.Η διαδοχή των γραμμάτων στην πλήρη εκφώνηση τους δεν είναι καθόλου τυχαία αλλά πίσω από αυτήν υπολανθάνει μία πλήρης γραμματική, συντακτική και νοηματική συνέχεια, ανωτέρα